Terug van weggeweest

Het is woensdagavond 12 september als ik samen met een veertigtal lotgenoten het Philips Stadion betreed voor de allereerste bijeenkomst ‘Blessuretijd’: een interactieve bijeenkomst met één centraal thema: de kruisband.

Tijdens een inspirerende avond met o.a. sprekers als ervaringsdeskundige Boudewijn Zenden en orthopedisch chirurg Wart van Zoest onder aanvoering van PSV perschef Thijs Slegers kwam het gehele kruisband-proces ter sprake: van het moment dat de blessure werd opgelopen tot de operatie, revalidatie, de rentree en… daarna. Een proces waarvoor, als we de specialisten mogen geloven, toch écht minimaal 9 tot 12 maanden moeten uittrekken qua revalidatie.

Tsja, daar sta of zit je dan, precies 2 dagen voor de operatiedatum. Dat het zwaar zou worden, misschien zelfs wel meer mentaal dan fysiek, wist ik al. Na in 2009 de voorste kruisbanden van mijn rechterknie te hebben afgescheurd, was het nu blijkbaar tijd voor de linkerzijde. Dat ik lang uit de running zou zijn besefte ik me maar al te goed. Dat ik misschien niet meer kon sporten of dat ik mijn bewegingspatroon zou moeten aanpassen, zorgde voor lichte paniek. En dat het potverdorie ook nog eens gebeurd was tijdens een ‘simpel’ partijtje voetbal, een sport die ik jarenlang fanatiek beoefend heb, maakte het extra zuur. Oh ja, en had ik ook al gemeld dat ik samen met mijn enthousiaste collega’s van het Sport Expertise Centrum dagelijks promoot wat voor moois bewegen met je doet? Hoe dubbel kan het zijn.

Je merkt het al, de moed zonk me bijna in de schoenen. Maar, terug naar het Philips Stadion, gelukkig waren daar mijn lotgenoten die exact voelde als wat ik voelde. Die zich, net als ik, nog exact de datum, setting en omstandigheden van het ‘moment suprême’ wisten te herinneren.
En die zich beseften dat ze zich in ieder geval op dit gebied in het sprankelende gezelschap van toppers als o.a. Ruud van Nistelrooij, Boudewijn Zenden en Zlatan Ibrahimovic mochten scharen. Ook maar gewone mensen dus.

En dan is het ineens begin juni 2019. Bijna 9 maanden onderweg met tweewekelijks fysio, oefeningen voor thuis, maar ook afbouwende frustratie, want het einde lijkt in zicht! De simpele stretch- en buigoefeningen hebben plaats gemaakt voor activiteiten die toch meer in de buurt komen van het vertrouwde beeld dat ikzelf van sport heb.

Het is tijd voor de oriëntatiefase: welke sport(en) wil ik (weer) oppakken? Tennis of crossfit? Alleen of toch gezellig in groepsverband? Bij een vereniging, fitnesscentrum of..? En hoe vaak en wanneer? Pfoe, de keuze is reuze.

Het is inmiddels juli 2019 en de eerste stappen zijn gezet. De eerste proeflessen zijn gevolgd, de energie lijkt er weer te zijn, ik kan weer volledig aansluiten bij het wekelijks Work-out uurtje op donderdagmiddag met de SEC-collega’s, waar overigens al subtiel geopperd werd dat Walking Football ook wel iets voor me zou kunnen zijn. Het vertrouwen begint terug te komen, de bank is niet meer mijn beste vriend, thuis heb ik de vaste beweegmomenten ook weer kunnen opeisen.

Kortom, we zijn er weer klaar voor en goh; wat heb ik het toch gruwelijk gemist! Boudewijn, Ward, Thijs en al die anderen: bedankt voor het delen van ervaringen, maar: ‘links’ en ‘rechts’ hebben wat mij betreft hun portie nu wel voldoende gehad.

PS Wist je dat het Sport Expertise Centrum graag met je meedenkt als het gaat om (beweeg)activiteiten die bij jou passen? Eigenlijk hebben we maar drie simpele vragen: wat wil/zoek je, wat kun je (al) en wat heb je nodig?